Mandy (geheel links) en Carlo van den Berg (geheel rechts) ontmoette in het midden Mireille Koster (links) en Paulien Boverhof in het dierenparkje waar de twee hinden hun plekje hebben gevonden en verworven. Foto: Henri Walterbos
Zelfs de jeugd van een jaar of tien zegt je gedag als je langskomt’
door Henri Walterbos. Info: Achterhoek Nieuws
BELTRUM – Dat het in de Achterhoek goed toeven is en je je zeer welkom kunt voelen, weten Carlo en Mandy van den Berg. Ontvangen zij via hun buren een bijdrage van het Naoberfonds Beltrum. Bijna twee jaar geleden verkaste het echtpaar van het Zuid- Hollandse Rijswijk naar Beltrum. Het echtpaar voelt zich zeer thuis in de Achterhoek. “Het hangt vooral vanaf hoe je jezelf opstelt”, vindt Mandy. “We hebben direct gezegd: als we hier gaan wonen, dan gaan we overal aan meedoen. We hebben wel geluk gehad dat we net
voor de corona hier zijn komen wonen. De carnaval 2020 hebben we hier nog net meegemaakt, met de 50-plus middag bij Spilman. We
hadden niets met carnaval, maar ik heb die middag helemaal blauw gelegen van het lachen”, lacht Carlo weer. “Alleen Bas de Stofjas
konden we minder goed verstaan en het gaat voor een deel over mensen die je niet kent. Het vertalen naast ons voortschrijdend niet.”

Te druk en onpersoonlijk
De reden voor hun vertrek is helder. “Het werd ons daar te druk en onpersoonlijk”, begint Carlo. “We kenden de omgeving hier al. We
kwamen al een jaar van tien naar de Zwarte Cross. Nooit iets aan de hand. De Achterhoek hadden we ervoor zorgen dat we al in ons
hart gesloten waren. De mentaliteit hier spreekt ons zeer aan. En onze schoonzoon komt uit Mariënvelde, dus we kwamen al meer in
deze omgeving terecht. En we hadden al meer kennissen in deze regio wonen.” “Onze dochter heeft hem leren kennen op de Universiteit van Wageningen”, vult Mandy aan. “En omdat de jongste van onze twee dochters de eerste jaren niet oud genoeg was voor
de camping op de Zwarte Cross, dan moet je wat. Het eerste jaar elke dag heen en weer rijden was geen succes. Zeer vermoeiend. Toen
zijn we op Marveld (Recreatie Groenlo, HW) gaan boeken, maar dat moest wel voor een week. Konden we wel mooi de omgeving zien. Dan weet je ongeveer wel wat voor mensen er wonen, met welke mentaliteit. Als je in het westen iemand gedag zegt, staat ze je vreemd
aan te kijken. Hier groet iedereen je. Zelfs de jeugd van een jaar of tien zegt je gedag als je langskomt. Ook met de buren hebben we het
enorm getroffen. Dat moet je altijd maar afwachten, want je bent een vreemde eend in de bijt natuurlijk. Je moet altijd wachten hoe je
geaccepteerd wordt.” De zoektocht naar een huis in de achterhoek uiteindelijk in Beltrum waar het huis en bedrijfsruimte van Leo en
Lucy ter Woerd een al te koop stond. Mandy: “We hebben meerdere huizen gezien. Na één keer kijken waren we al verkocht.”

Tattooshop
Het echtpaar runde vele jaren een tattooshop in Rijswijk. Carlo: “Daar waren we eerder mee gestopt. Daar zaten zoveel uren in dat je
bijna geen sociaal leven meer had en ben ik bij een technisch bedrijf gaan werken dat me de vrijheid gaf om hiernaartoe te reizen. Bijna werk ik bij een klusbedrijf te Doetinchem, dat nu nog officieel gevestigd is te Didam. Omdat we ons huis waar we dertig jaar hadden
verkocht, konden we dit huis kopen. Ook omdat een huis in het westen iets meer oplevert. 27 september is het twee jaar geleden dat we getekend hebben.” “Na het stoppen van de zaak in Rijswijk werkte ik via een uitzendbureau in de bedrijfscatering op een kazerne in Den Haag,” gaat Mandy verder. “Ik had het enorm naar mijn zin. Ik werkte er drie dagen en ben nog een tijdje heen en weer gereden. Ik
ging dan om kwart voor vier al weg, want ik moest om zes uur beginnen. Om half drie was ik klaar en dan ging ik naar mijn moeder, want zij woonde daar toen nog zelfstandig. Vervolgens sliep ik twee nachten bij haar en dan ging ik donderdagmiddag weer terug. Maar
ja, toen kwam corona en gingen de uitzendkrachten er als eerste uit. Een half jaar in een wasserette gewerkt, maar toen de tweede golf
kwam beschermd het daar ook op. Bijna werk ik in De Molenberg in Groenlo, omdat ze daar ze een eigen wasserette zijn begonnen.”
Een half jaar in een wasserette gewerkt, maar toen de tweede golf kwam beschermd het daar ook op. Bijna werk ik in De Molenberg in Groenlo, omdat ze daar ze een eigen wasserette zijn begonnen.” Een half jaar in een wasserette gewerkt, maar toen de tweede golf
kwam beschermd het daar ook op. Bijna werk ik in De Molenberg in Groenlo, omdat ze daar ze een eigen wasserette zijn begonnen.”

Verschrikkelijk jaar
In de tussentijd gebeurde er veel in het leven van de nieuwe Beltrummers. “We hebben een paar hele nare dingen meegemaakt. Een
auto immuunstoornis stierf snel. De week voor zijn overlijden kreeg een vriendin van ons een hersenbloeding en twee dagen later
overleden ze al. zaten in korte tijd twee keer op een begrafenis van een dierbare. Ondertussen ging mijn moeder en begonnen voor elke
dag, maar in oktober stierf haar beste uitvoer ze enorm slag was. Een week later kreeg mijn broer te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Binnen vier weken was hij overleden aan darmkanker, met een laatste zetje door corona dat hij in het ziekenhuis was opgelopen. Het was een verschrikkelijk jaar en mijn moeder zat daar natuurlijk nog. Daar moest ik heen en weer en heb ik nog gewacht met een baan,
totdat alles met mijn moeder geregeld was. Mijn moeder is nu dement en dat is best lastig. Ze zit nu in tehuis en had haar graag in
hiernaartoe gehaald, maar dat niet wil er is geen. Toen zag ik stom toevallig een advertentie voor deze functie en ik denk dat het zo moest zijn,” blikt Mandy terug. “Het gaat enorm goed en is ontzettend gezellig. Ik heb ontzettend leuke leuke collega’s en kan er heerlijk
naartoe fietsen.” “Het gaat enorm goed en is ontzettend gezellig. Ik heb ontzettend leuke leuke collega’s en kan er heerlijk naartoe
fietsen.” “Het gaat enorm goed en is ontzettend gezellig. Ik heb ontzettend leuke leuke collega’s en kan er heerlijk naartoe fietsen.”

‘Perfect‘

Op de vraag ‘Hoe bevalt het?’ is het antwoord kort en eensluidend: “Perfect, we hebben geen seconde spijt”, straalt Mandy. “Dat is zeker
in die coronaperiode wel prettig. In het westen moest voor de supermarkt wel eens buiten in de rij wachten ,omdat er te veel mensen
binnen waren, maar dat heb ik hier bij de Coöp nog nooit meegemaakt. Hier is afstand houden veel, omdat iedereen niet elkaar zit.” Ook de buurt was blij met de komst van het echtpaar. Overbuurvrouw Mireille Koster knikt. “We waren blij voor Leo en Lucy dat het
verkocht was en dat jullie hier je plek konden vinden. De manier waarop jullie hebben opgesteld was top. We hebben een gezellige
avond met elkaar en er beginnen de instructies om te zijn begonnen. Wij vonden dat jullie door corona best wel op een eiland zaten, want jullie pendelden altijd heen en weer en hadden al die nare gebeurtenissen daar. Als buurt kregen we wat niet de gelegenheid te
doen zouden doen.” Reden voor de buurt om de nieuwe buren te. “Ik zag het bericht van het Naoberfonds Beltrum voorbijkomen met
de oproep om in het kader van corona te steken die het zwaar voor de kiezen hebben gehad en daar heb ik op mensen. Je bent hier net
gekomen, maakt een hoop ellende in korte tijd in de privésfeer mee en je bent heel blij met het stuk grond erachter en een hertje dat er
loopt. We wisten dat de wens er was om dat nog uit te en vroegen ons af wat we konden doen. Al brainstormend met de directe buren
komen we op het schenken van twee jonge hinden. Na contact met Leo ter Woerd te hebben gehad weten we welke we moesten kopen
en dat het een tweetal moest zijn. We hebben het goed doordacht gedaan. Je wilt niet dat anderen er laatste van hebben en het moet
passagier bij de dieren die er al waren.” Paulien Boverhof, van Naoberfonds Beltrum is blij dat het is gelukt: “Wij hoorden hun verhaal
en wilden graag helpen. Dat kan op verschillende manieren. Al die kleine dingen die we doen, daar krijg je heel veel warmte voor terug.” Het gebaar totaal verraste Carlo en Mandy: “We kregen een brok van in onze kiel,” vertelt Carlo. “Dat zijn we helemaal niet gewend. We
zijn hier heel erg welkom geheten. Best wel verrassend dat je ineens vanuit het hiernaar toekomt en het huis versierd is met een bord
‘welkom in de buurt.’ Dat is in het westen niet.”